arbeidsvoorwaarden, ramandan
Door: Antoinette
Blijf op de hoogte en volg Antoinette
18 Juni 2015 | Indonesië, Senggigi
Zondag heb ik dag vrij genomen. We zijn naar de Lampur Gili gegaan waar we konden snorkelen. Ik ging met Uyun, minj tolk, de burgemeester en een driver. Die had Uyun geregeld. Het was een uurtje rijden. Aangekomen bij de overtocht was het een drukste van jawelste omdat het de laatste zondag voor ramandan is. Iedereen gaat dan nog ff op stap. Geen toerist te zien dus ja, ik had wel bekijks. Op een klein bootje richting een klein eilandengroepje waar we konden snorkelen, zwemmen en picknicken. Helder water, mooie vissen en een handje vol mensen. Heerlijke dag. In eerste instantie zouden de mannen niet gaan zwemmen, daar zijn ze dan toch wat verlegen voor. Kleren uit voor vrouwen is taboe... Uyun ging dus niet zwemmen maar ze durft ook niet. Mijn iets te degelijke badpak wat ik op het laatste nippertje bij de Makro heb gekocht voldoet hier prima. Uiteindelijk lag de driver met lange broek en de burgemeester in zijn onderbroek in het water..........
Deze week was verder druk en veel te doen. Alle projecten zijn van start gegaan. Maandag de Engelse les en de naaicursus. Gaat toch wel wat anders dan bij ons.....Ik denk niet dat ze het woordje arbeidsvoorwaarden kennen. Ze zouden er ook om lachen. Hier zijn andere zaken belangrijk. Als eerste prioriteit zorgen dat je gezin te eten heeft. Maandagochtend werden de machines gebracht. Ze werden naar het huis van het hoofd van de kampong gebracht. Zo`n 200 meter van het naaiatelier. Ik dacht zet ze meteen bij het altelier maar nee.... ze moesten daar afgezet worden. Het was er al meteen druk want die ochtend was er een bijeenkomst van vrouwen en zij spraken met elkaar over socialisatie. Ik wil daar natuurlijk het fijne van weten. Ze praten met elkaar over de problemen in het dorp bijv. de vuilnis. Op een gegeven moment moesten we gaan want we gingen de Puskesmas bezoeken. Dat is een gezondheidscentrum waar ook mensen kunnen verblijven. Er is plek voor 7 mensen. Ik ben dan heel nieuwsgierig en vraag ze het hemd van het lijf want de intentie is om te onderzoeken of we daar een vorm van wijkverpleging kunnen starten. Er zijn gezondheidsproblemen. Zoals o.a.diarree, typus maar dit jaar zijn er ook al 9 baby`s bij de geboorte gestorven. Dat is veel te veel in mijn ogen..Een probleem daarbij is, is dat vrouwen niet op controle durven. Ja, dan begint daar natuurlijk een plan van aanpak.
We waren maar net op tijd terug, 5 voor 2 en om 2 uur begon de naailes. En alle naaimachines stonden nog mooi bij het huis.......4 naaimachines, een lockmachine over een stoffig pad. Ik ben soms ook gewoon te pragmatisch want ja de gedachte: dat had die vrachtwagen vanmorgen meteen kunnen doen moet ik dan maar even wegdrukken en gewoon helpen sjouwen. Het zijn van die trapmachines met een ombouw dus die moet je wel echt met zijn tweeen verzetten. Ook de leerlingen van de engelse les kwamen binnendruppelen. Uiteindelijk was alles om 14.45 gestart....Op tijd komen en beginnen is hier toch wat anders. Niemand maakt zich er druk om... dan wachten we nog even....of oh, die is onderweg...of..oh die komt niet want...... Samen met Uyun de engelse les verzorgd. Leuk om te doen.... Ze moeten vooral oefenen want hebben heel veel moeite met de uitspraak. De middag vloog om. Samen met Uyun gegeten en daarna heb ik alle overeenkomsten vertaald. Daar doe ik dan wel even over want mijn engels is niet zo best en ik heb dan het vertaalprogramma openstaan op de computer (hoera voor mijn draagbare modem).
Dinsdag was net zo`n drukke dag. Ook weer alle lessen. De vrouwen van de naailes zijn zo enthousiast. WE hebben 8 vrouwen maar vanmiddag zaten er opeens 10. Ik zie het, neem het in me op en laat het zo....Fijn dat ze zo graag willen. Ik heb al een iemand op het oog die ik verantwoordelijk wil maken voor het atelier en meteen nadat zij zelf deze cursus heeft afgesloten met een groep arme vrouwen begint en dan kleren voor de arme kinderen maken.
Woensdag hebben we de opticien de hele dag hierheen gehaald. Iemand van West Lombok die support krijgt van VLOK voor haar eigen winkel. Druk, veel belangstelling en 3 volle dozen met brillen uit Nederland (die nog wel allemaal nagemeten moeten worden).
s`middags mee naar het Westen om hier nog wat laatste zaken af te handelen. Ik heb een gesprek gehad met de 2 projectleiders van nieuw te bouwen school aan de voet van de berg. Ze zitten te popelen om te beginnen en ik heb toestemming uit Nederland gevraagd maar heb nog een antwoord. Ze willen voor de droge tijd ( die nu gaat beginnen) starten omdat er nu voldoende water in de rivier zit. Scheelt een hoop sjouwwerk met het water.
Vandaag is de ramadan begonnen. Ik wist dat die bestond maar zit er nu midden in. De mensen eten en drinken tussen 5 en 18 uur niet. Voor mij is dat niet zo handig. Ik kan eten hoor maar vanmorgen moest ik alleen op mijn kamer eten, mocht niet buiten zitten. Ik pas mij aan hoor, ik eet vaker alleen binnen. Maar het mooie is dat ze mij in een gesprek wel water aanbieden. Ze hebben daar geen enkele moeite mee.
Ik heb vandaag mijn bevindingen over de school in Ijobalit teruggekoppeld aan de architekt. Dat is de man van Nunung, het belangrijkste contactpunt in Lombok. Zij geeft les op de universiteit en hij is architect. Hij maakt de bouwtekingen en de offertes voor de school en het kliniekje. Samen zetten zij zich enorm in voor de prolematiek van het volk hier. Ook over de vuilnisproblematiek gesproken. Het vuil wordt nl. niet opgehaald omdat er geen vuilniswagen is....Ik ben dus op stap gegaan om die wagentjes te bekijken en om een prijsindicatie te hebben. Inmiddels was het 15.00 uur geworden en ben ik even wat hotels wezen bekijken. Ik had ineens geen zin om terug te gaan naar de kampong omdat ik daar nu niets kan doen omdat het de eerste dag van de ramadan is en het zwaarst voor de mensen. Ze nemen zo veel mogelijk vrij om wat te rusten zodat ze dan morgen wat meer gewend zijn. Ik heb toen besloten om in een hotelletje te slapen. Gezwommen, een warme douche......heerlijk na twee weken... En morgen hoef ik er pas om half 2 uit. Na het bidden. (van de chauffeur). Al met al val ik soms van de ene verwondering in de andere maar zo bijzonder om mee te maken. Ik hoop dat ik vandaag nog antwoord krijg over de bouw van de school en het antwoord mee terug kan nemen dat ze kunnen gaan bouwen. Dan heb ik morgenmiddag nog wat zaken te regelen over betalingen, de brillen en ik ga een wandeling maken naar de berg waar de kinderen wonen waarvoor de school gebouwd wordt. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Zaterdag weer terug naar het Oosten. De architekt gaat mee en brengt me, gaan we eerst samen naar de school daar kijken en dan denk ik dat ik het wat rustiger heb omdat alles dan loopt.....veel lieve groeten allemaal en het doet me goed jullie reacties te lezen en te zien dat mijn blog door steeds meer mensen bekeken wordn. Blijf reageren dus want daar kijk ik naar uit. xxxxx Antoinette
Deze week was verder druk en veel te doen. Alle projecten zijn van start gegaan. Maandag de Engelse les en de naaicursus. Gaat toch wel wat anders dan bij ons.....Ik denk niet dat ze het woordje arbeidsvoorwaarden kennen. Ze zouden er ook om lachen. Hier zijn andere zaken belangrijk. Als eerste prioriteit zorgen dat je gezin te eten heeft. Maandagochtend werden de machines gebracht. Ze werden naar het huis van het hoofd van de kampong gebracht. Zo`n 200 meter van het naaiatelier. Ik dacht zet ze meteen bij het altelier maar nee.... ze moesten daar afgezet worden. Het was er al meteen druk want die ochtend was er een bijeenkomst van vrouwen en zij spraken met elkaar over socialisatie. Ik wil daar natuurlijk het fijne van weten. Ze praten met elkaar over de problemen in het dorp bijv. de vuilnis. Op een gegeven moment moesten we gaan want we gingen de Puskesmas bezoeken. Dat is een gezondheidscentrum waar ook mensen kunnen verblijven. Er is plek voor 7 mensen. Ik ben dan heel nieuwsgierig en vraag ze het hemd van het lijf want de intentie is om te onderzoeken of we daar een vorm van wijkverpleging kunnen starten. Er zijn gezondheidsproblemen. Zoals o.a.diarree, typus maar dit jaar zijn er ook al 9 baby`s bij de geboorte gestorven. Dat is veel te veel in mijn ogen..Een probleem daarbij is, is dat vrouwen niet op controle durven. Ja, dan begint daar natuurlijk een plan van aanpak.
We waren maar net op tijd terug, 5 voor 2 en om 2 uur begon de naailes. En alle naaimachines stonden nog mooi bij het huis.......4 naaimachines, een lockmachine over een stoffig pad. Ik ben soms ook gewoon te pragmatisch want ja de gedachte: dat had die vrachtwagen vanmorgen meteen kunnen doen moet ik dan maar even wegdrukken en gewoon helpen sjouwen. Het zijn van die trapmachines met een ombouw dus die moet je wel echt met zijn tweeen verzetten. Ook de leerlingen van de engelse les kwamen binnendruppelen. Uiteindelijk was alles om 14.45 gestart....Op tijd komen en beginnen is hier toch wat anders. Niemand maakt zich er druk om... dan wachten we nog even....of oh, die is onderweg...of..oh die komt niet want...... Samen met Uyun de engelse les verzorgd. Leuk om te doen.... Ze moeten vooral oefenen want hebben heel veel moeite met de uitspraak. De middag vloog om. Samen met Uyun gegeten en daarna heb ik alle overeenkomsten vertaald. Daar doe ik dan wel even over want mijn engels is niet zo best en ik heb dan het vertaalprogramma openstaan op de computer (hoera voor mijn draagbare modem).
Dinsdag was net zo`n drukke dag. Ook weer alle lessen. De vrouwen van de naailes zijn zo enthousiast. WE hebben 8 vrouwen maar vanmiddag zaten er opeens 10. Ik zie het, neem het in me op en laat het zo....Fijn dat ze zo graag willen. Ik heb al een iemand op het oog die ik verantwoordelijk wil maken voor het atelier en meteen nadat zij zelf deze cursus heeft afgesloten met een groep arme vrouwen begint en dan kleren voor de arme kinderen maken.
Woensdag hebben we de opticien de hele dag hierheen gehaald. Iemand van West Lombok die support krijgt van VLOK voor haar eigen winkel. Druk, veel belangstelling en 3 volle dozen met brillen uit Nederland (die nog wel allemaal nagemeten moeten worden).
s`middags mee naar het Westen om hier nog wat laatste zaken af te handelen. Ik heb een gesprek gehad met de 2 projectleiders van nieuw te bouwen school aan de voet van de berg. Ze zitten te popelen om te beginnen en ik heb toestemming uit Nederland gevraagd maar heb nog een antwoord. Ze willen voor de droge tijd ( die nu gaat beginnen) starten omdat er nu voldoende water in de rivier zit. Scheelt een hoop sjouwwerk met het water.
Vandaag is de ramadan begonnen. Ik wist dat die bestond maar zit er nu midden in. De mensen eten en drinken tussen 5 en 18 uur niet. Voor mij is dat niet zo handig. Ik kan eten hoor maar vanmorgen moest ik alleen op mijn kamer eten, mocht niet buiten zitten. Ik pas mij aan hoor, ik eet vaker alleen binnen. Maar het mooie is dat ze mij in een gesprek wel water aanbieden. Ze hebben daar geen enkele moeite mee.
Ik heb vandaag mijn bevindingen over de school in Ijobalit teruggekoppeld aan de architekt. Dat is de man van Nunung, het belangrijkste contactpunt in Lombok. Zij geeft les op de universiteit en hij is architect. Hij maakt de bouwtekingen en de offertes voor de school en het kliniekje. Samen zetten zij zich enorm in voor de prolematiek van het volk hier. Ook over de vuilnisproblematiek gesproken. Het vuil wordt nl. niet opgehaald omdat er geen vuilniswagen is....Ik ben dus op stap gegaan om die wagentjes te bekijken en om een prijsindicatie te hebben. Inmiddels was het 15.00 uur geworden en ben ik even wat hotels wezen bekijken. Ik had ineens geen zin om terug te gaan naar de kampong omdat ik daar nu niets kan doen omdat het de eerste dag van de ramadan is en het zwaarst voor de mensen. Ze nemen zo veel mogelijk vrij om wat te rusten zodat ze dan morgen wat meer gewend zijn. Ik heb toen besloten om in een hotelletje te slapen. Gezwommen, een warme douche......heerlijk na twee weken... En morgen hoef ik er pas om half 2 uit. Na het bidden. (van de chauffeur). Al met al val ik soms van de ene verwondering in de andere maar zo bijzonder om mee te maken. Ik hoop dat ik vandaag nog antwoord krijg over de bouw van de school en het antwoord mee terug kan nemen dat ze kunnen gaan bouwen. Dan heb ik morgenmiddag nog wat zaken te regelen over betalingen, de brillen en ik ga een wandeling maken naar de berg waar de kinderen wonen waarvoor de school gebouwd wordt. Daar ben ik wel nieuwsgierig naar. Zaterdag weer terug naar het Oosten. De architekt gaat mee en brengt me, gaan we eerst samen naar de school daar kijken en dan denk ik dat ik het wat rustiger heb omdat alles dan loopt.....veel lieve groeten allemaal en het doet me goed jullie reacties te lezen en te zien dat mijn blog door steeds meer mensen bekeken wordn. Blijf reageren dus want daar kijk ik naar uit. xxxxx Antoinette
-
18 Juni 2015 - 18:41
Hans Van Herwijnen:
Antoinnette,
Ik herken natuurlijk van mijn eigen vrijwilligers werk in dat soort landen precies wat je schrijft: belangrijkste is dat je vandaag eten hebt voor jou en je gezin, morgen zien we wel weer.
En dan merk je dat je eigenlijk met hele kleine middelen en een beetje op weg helpen anderen ontzettend kan helpen.
Uiteraard meer dan respect voor je, want je moet het toch daar in je eentje klaren.
Ik lees graag je verdere ervaringen
Groetjes, hans
P.s. Daar een musical beginnen?
-
18 Juni 2015 - 19:54
Hilda:
Antoinette, wat heb je al veel opgestart in die 2 weken, petje af. Fijn dat je tussendoor wel even tijd kan nemen voor een rust moment voor jezelf. Ik ben benieuwd hoe je, leven midden in de ramadan, gaat ervaren. Ik volg je met veel interesse. Succes en tot het volgende verslag.
Liefs Hilda -
18 Juni 2015 - 20:34
Gijs:
Hoi Antoinette,
wel een heel verhaal maar leuk om te lezen wat je daar allemaal doet en hoe je daar leeft.
je bent goed bezig! veel succes nog.
lieve groetjes
Gijs -
18 Juni 2015 - 22:02
Ina:
hoi hoi,
mooi verhaal, wat heerlijk om het te lezen. Ja de ramadan is wel even wat anders als je het zo van dichtbij meemaakt. En duurt nog tot 17 juli... Jammer dat je dan het suikerfeest niet kan meemaken zou een mooie afsluiter zijn geweest.
Succes weer de komende dagen, kijk uit naar je volgende verslag.
Liefs Ina -
18 Juni 2015 - 22:02
Ina:
hoi hoi,
mooi verhaal, wat heerlijk om het te lezen. Ja de ramadan is wel even wat anders als je het zo van dichtbij meemaakt. En duurt nog tot 17 juli... Jammer dat je dan het suikerfeest niet kan meemaken zou een mooie afsluiter zijn geweest.
Succes weer de komende dagen, kijk uit naar je volgende verslag.
Liefs Ina -
18 Juni 2015 - 22:04
Ina:
Oeps zie dat het er 2 keer op staat..... -
18 Juni 2015 - 22:05
Ina:
Enne ik bestel alvast kaartjes als er daar een musical komt. -
19 Juni 2015 - 16:20
Annemieke Biert:
Lieve Antoinette, eindelijk is het me dan gelukt om je pagina te vinden en te openen. Wat een uitgebreid en leuk verslag heb je geschreven, ik zie helemaal voor me hoe je daar aan de slag bent gegaan. Tijd is inderdaad een heel ander gegeven dan bij ons. Met onze denkwijze staan wij vaak heel ver weg van de logica van deze mensen. Kleine stapjes en vooral niet te veel en te praktisch denken, dan begrijp je de mensen vaak het best. En dan lijkt het me geweldig om te zien dat de mensen enthousiast worden van een naaicursus en terugkomen. Ik ga nog even verder zoeken naar je vorige verslagen, want ik vind het veel te leuk om te lezen allemaal. Jammer dat je precies in de ramadam zit, dat is een zware tijd voor de mensen, en komt hun humeur en activiteit natuurlijk niet ten goede: maar het zij zo. Maak je dat ook eens mee van dichtbij. Veel succes nog meid, ik heb respect voor wat je doet!
Liefs, Annemieke -
20 Juni 2015 - 11:47
Monique:
Prachtig wat je allemaal meemaakt en regelt en probeert te regelen. Erg leuk om te lezen. Veel succes en ik zie uit naar je volgende verslag. Groetjes Monique en co. -
20 Juni 2015 - 22:56
Chrisje En Jo:
Lieve Antoinette w ij genieten van jouw verslagen.Geweldig wat je daar allemaal
doet en meemaakt.Geniet er nog maar veel van.Veel liefs. -
21 Juni 2015 - 14:31
Ingrid:
hoi Antoinette
leuk om te lezen wat je zoal meemaakt,
dit is wel ff anders dan de Molenhoekse beslommeringen..wat mooi om te lezen dat je echt een verschil kunt maken daar. je hebt al veel kunnen doen, wat een indrukken allemaal voor jou..super dat je ook nog kunt genieten van alle dingen die je meemaakt! veel goeds nog en succes met alles! x
-
21 Juni 2015 - 16:19
Jolanda En Frank:
Lieve Antoinette,
Leuk om je reisverslag te lezen. Wat maak jij veel mee en wat kan ik mij voorstellen dat je valt van de ene verbazing in de andere.
Fijn dat je zoveel kunt betekenen voor deze mensen. Wij wensen je nog veel succes!
Groetjes Jolanda en Frank. -
21 Juni 2015 - 16:36
Antoinette De Groot:
Lieve mensen heel leuk om jullie reacties te lezen!! -
21 Juni 2015 - 18:09
Annie:
Hallo Antoinette,
Wat heb je al veel werk verzet. Ik neem mijn petje voor je af. Heel veel succes nog.
Groetjes
Wim en Annie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
